100. Reegeit in de wijngaard...

31 juli 2011

Eauze-Lanne Soubiran: 28 km.

dag 92, totaal: 1872 km.

De verjaardag van T zit erop en vandaag moet er weer gelopen worden. De planning is Lanne Soubiran omdat Maria voor ons heeft gereserveerd bij de gite à la ferme. Een goed adres met heerlijk eten wat we niet mochten missen. Bij het afwassen van de ontbijtbordjes stoot PP zijn hoofd zo hard, dat de halve gite er wakker van wordt. Dat doet even zeer maar hij blijkt een harde schedel te hebben. 
Om half 7 staan we buiten en is de stad in een nevel gehuld, of is het mist. Koud is het niet en gaandeweg komen aan alle vrije lichaamsharen kleine druppeltjes te hangen. Apart als je weet dat het vandaag erg warm gaat worden. Buiten de stad worden we gelijk de natuur ingestuurd over onverharde smalle paadjes met hoog gras. Lekker is dat niet want onze schoenen worden kletsnat. In het begin is dat nog niet erg maar als dat te lang aanhoudt, trekt de nattigheid vanzelf een keer door het leer van de schoenen heen. Invetten is weer nodig maar de schoenen zijn de laatste weken niet echt droog geweest. Daarbij hebben ze ook al dik 1800 km gelopen, dan is de garantie er wel vanaf. Maar ze voldoen nog.
De natuur is ons goed gezind vandaag, we tellen door de dag heen 2 eekhoorns, 2 hazen en 4 reeën. Het mooiste was op het veldje voor het kerkje l'Hopital St.Christie, waar eerst een haas niets vermoedend zijn ronde kwam doen en daarachter een reegeit stond te grazen. Wij stonden achter de poort op het kerkhofje. 

We zitten vandaag duidelijk weer in een gebied met veel wijnboeren. Onze wandelpaden voeren ons tussen de wijngaarden door. De Armagnac, een soort van cognac boven de 40% en de Floc, een likeur van rond de 17% zijn producten uit deze streek. Floc hebben we gehad bij madame Therese en een glaasje Armagnac na het eten op T's verjaardag. Wij samen prefereren de Floc boven de Armagnac. Meer dan 40% is teveel van het goeie. In een van de wijngaarden lukt het ons een ree vast te leggen. Hij is ver en klein maar hij is te zien.

Nogaro is een stad waar we bij binnenkomst verwend worden met muziek. Overal luidsprekers in de straten waar Tiroler muziek uit klinkt. Gezellige muziek die in onze beleving niet echt bij een stad in het zuiden van Frankrijk past. Het lijkt alsof we zo een gezellig centrum binnen wandelen maar in werkelijkheid is Nogaro op deze zondagmorgen een hartstikke dooie en saaie stad. Bij de kerk lopen we bijna het centrum weer uit zonder een fatsoenlijk terrasje of iets dergelijks gezien te hebben. In de kerk blijkt een mis gaande en we besluiten voor de kerk op een bankje ons oud brood met sardientjes op te eten. Ondertussen bellen we oma iets vroeger dan normaal op zondag want we weten dat ze in de middag naar de Batenburgse dag gaat. Dol enthousiast krijgen we ze aan de lijn en beginnen de kerkklokken recht boven ons te luiden. 

Een telefoongesprek met wat ongemakken maar het lukt.
De telefoon van PP werkt niet, geen service op het scherm. Raar, maar in Frankrijk is alles mogelijk. Toch vreemd dat T wel kan bellen en PP niet. De route gaar verder naar Lanne Soubiran. Nog 8 kilometers tot aan gite Maison Labarbe. Het eerste stuk gaat over de weg maar dan kronkelen we nog door prachtige natuur op vlak terrein voordat we bij Maison Labarbe uit komen. Niemand thuis behalve de hond Nino, een klein maar lief bastaardje. Er hangt een briefje op de deur met onze namen erop, we werden dus verwacht. De gite ziet er comfortabel uit en in de koelkast staat water, blikjes bier en cola. Selfservice.....eindelijk iemand die snapt hoe het werkt als je na 28 kilometer op plaats van bestemming komt. Als we helemaal geïnstalleerd zijn, komen Dirk en Severino aangelopen die hier ook geboekt hebben. 

Als we aan tafel gaan krijgen we een heerlijk uitgebreide salade vooraf. Dan komt de befaamde "canard" als hoofdgerecht op tafel. Deze gite staat hierom bekend. Een heerlijke dikke vette tamme eendenpoot recht uit de oven. Daarbij een ovenschotel van bonen met kruiden en kaas in een heerlijke saus. Dat belooft wat vannacht en morgen overdag. Bij dit menu wordt rijkelijk rode wijn geschonken, een volle zachte wijn uit deze streek. Als toetje krijgen we chocotaart met frambozenijs en meloen met mint. Een fantastisch diner zo ineens op de boerderij. Zo kan het dus ook. 

Als iedereen naar bed gaat werkt PP beneden nog even het verhaaltje af voor op de reislog.

70. We zijn de Clos…

1 juli 2011

Saint Georges Hauteville-La Chapelle en Lafaye: 21 km.

dag 62, totaal: 1258 km.

Vandaag precies 2 maanden geleden zijn we uit Schaijk vertrokken. Tijd om de balans na 2 maanden op te maken: PP heeft ondertussen 3 keer nieuw vel op zijn neus gekregen. Beetje eigenwijs is hij wel want smeren deed ie helemaal niet. Op dit moment loopt ie dagelijks met een witte vette ingesmeerde neus. Met de tijd wordt hij verstandig. 
De tekenteller blijft op 10 staan. Het haar van PP is niet langer meer grijs maar wordt langzaam vol blond. Hij is nog niet naar de kapper geweest en zegt dit ook niet meer te doen voordat hij thuis is. Hij begint al een beatlekopje te krijgen. Het haar van T is nog steeds blond. We hebben nog steeds geen "serpent" gezien en het sexleven staat op een laag pitje wanneer je met meerdere personen op een slaapzaal ligt....... De voeten houden het goed maar blijven elke dag weer gevoelig. Blaren blijven ons bespaard maar af en toe wel een brandplekje of een dunne rode huid van het schuren van de sokken. De benen en de rug zijn elke morgen een beetje stijf en hebben tijd nodig om op gang te komen. De Heinekenspoiler van PP slinkt nog steeds en T heeft eindelijk een beetje hoop op de slanke benen die ze zich altijd gewenst heeft. Als we voor de spiegel staan, zien we dat we niet overal zo bruin zijn als op armen, benen en in het gezicht. We staan steeds vroeger op vanwege de temperatuur die duidelijk stijgt naarmate we zuidelijker komen. de muggen en dazen nemen ons nog steeds flink te grazen. Maar tijdens het slapen een bosje lavendel op het nachtkastje helpt tegen de muggen. De kleding begint te slijten en PP heeft het laatste knoopje in zijn broek bereikt. Hij had er thuis drie bij laten zetten. De rugpleister zit nog steeds en begint al aardig te ruften. De pony van T is geknipt. Onze sokken hebben behoorlijke slijtplekken aan de binnenkant onder de voet en de schoenen houden het nog goed. We hebben het leven in Schaijk en Heesch al redelijk goed losgelaten maar merken dat we onze kinderen, familie en vrienden toch wel missen.

Het is een lange tijd zo zonder eigen volk om je heen. Daar staat tegenover dat we een wereld van nieuwe indrukken opdoen, een prachtige wereld voor ons midden in de natuur. En als we dan na zo'n lange dag lopen doodmoe op onze eindbestemming aankomen, zijn we zo ontzettend blij en voelen we dat de endorfine zijn uitwerking heeft. We beseffen dat we bevoorrecht zijn dit kunnen doen. 

Als we vanmorgen de gite verlaten nemen we aan de overkant in het winkeltje een "baguet" mee voor onderweg. Het is vlak terrein in het begin maar in de verte zien we een kleine maar hoge berg liggen, Mont Supt. Gekscherend zeggen we dat als we de uitzetters van de route waren, we iedere pelgrim over die bult zouden sturen. Hoe meer stappen we zetten hoe korter we bij de berg komen. Dan komen we aan een weg die van vlak stijl omhoog gaat en omhoog blijft gaan zover we kunnen kijken. Het straatnaambord vermeldt een tekst die we zonder bril goed kunnen lezen; "Chemin de Clos". En dat we de klos zijn wordt ons duidelijk als de blauwe schelpjes ons deze weg helemaal omhoog laten lopen tot aan het kapelletje boven op de Mont Supt. Een vieuwpoint, dat wel.

Bij het kapelletje treffen we Ilona, die ons een tiental minuten voor is. Vandaag gaan we volgens de kaart een hoogteverschil van ruim 700 meter overbruggen. Dat maakt dat we bijna de hele dag wel ergens aan het klimmen zijn. Het is zwaar en naarmate de dag vordert, raakt de batterij verder leeg. Ook de temperatuur is hoog maar gelukkig waait er op hoogte af en toe een lekker windje. Onderweg naar ons eindpunt in La Chapelle en Lafaye doen we Saint Jean Soleymieux en Marols aan. In Marols gaan we een half uurtje pauzeren omdat we op de "Mairie"( gemeentehuis) WiFi mogen gebruiken. De secretaresse duikt voor ons onder de tafel om de code van het Livebox-netwerk van het kastje af te lezen, voor ons de toegang tot het netwerk. Als dat achter de rug is lopen we naar het gehucht Chossy alwaar we kompleet mis lopen en uiteindelijk uit komen in Montarcher op ruim 1100 meter. Onze eindbestemming van vandaag ligt echter 100 meter lager en 1 kilometer. Niet opgelet en een schelpje gemist! Bij de "Mairie" in La Chappele en Lafaye lezen we op een publicatiebord waar we ons kunnen melden. Een half uur later zitten we naast de kerk in de gite die er keurig netjes uit ziet en ons een formidabel uitzicht verschaft in zuidelijke richting over bergtoppen en dalen. Ilona was ook al gearriveerd. De beheerder van de gite is een aardige man die ons voorziet van boodschappen voor het avondeten. Wat drinken betreft kan hij ons alleen maar aan rode wijn helpen. Hij geeft ons verder informatie over het vervolg van de route en vraagt ons mee naar buiten om het uitvliegen van een jonge valk te aanschouwen. In een opening in de muur van de kerk zit een valkennest waarvan een van de jongen vandaag is uitgevlogen. Het vliegen gaat hem nog niet goed af en we krijgen de kans om het beestje te fotograferen. PP maakt kennis met de bovenbuurman die buiten een sigaretje komt roken. Hij blijkt Bernard Jankowskie te heten en die veel weet te vertellen het over de omgeving en het wild. We blijken bijna op de provinciegrens te zitten. De gite staat nog in de Rhône-Alpes maar Montarcher waar we op kijken ligt alweer de Auvergne. En daar gaan we morgen (weer) naar toe. Bij hem weet PP een flesje rosé te scoren voor T.

 We eten vanavond weer met z'n drieën een pasta gerecht met als toetje macaroni met suiker en chocolademelkpoeder, een geliefd gerecht van Ilona?!? PP vindt het lekker maar T past ervoor. Met de wijn en de rosé op tafel wordt het nog een leuke avond.

71. Gids Bernhard

2 juli 2011

La Chapelle en Lafaye-Saint Georges Lagricol: 23 km.

dag 63, totaal: 1281 km.

Goed geslapen vannacht in de gite in La Chapelle en Lafaye op een hoogte van iets meer dan 1000 m. Frisse en zuivere lucht doet een mens goed laten slapen na een dag van zware inspanning. T en Ilona hebben het behoorlijk laat gemaakt, ze gingen pas tegen middernacht naar bed. PP hield het eerder al voor gezien. Geen wonder dat Ilona vanmorgen nog zware benen voelde en nog niet was uitgerust. Toch allemaal vroeg eruit want we hadden met de bovenbuurman afgesproken dat we om 8 uur zouden vertrekken. De bovenbuurman, Bernard Jankowski, is 75 jaar en heeft veel op met pelgrims. Hij heeft 15 jaar geleden zelf de camino gelopen vanaf Le Puy en Velay en wandelt nog veel. Hij loopt met ons mee naar Montarcher om ons daar op de juiste route te zetten. We krijgen nog wat goede tips over slangen en hoe daar mee om te gaan. T en Ilona krijgen het er Spaans benauwd van, maar giftige slangen komen hier niet zo veel voor. 

Bij het vertrek zijn we gelijk getuige van het uitvliegen van de 2 andere jonge valken vanuit hun nest in een opening in de muur van de kerk. Gisteren hadden we ook al 1 valk zien uitvliegen. Ze maken een scherp typisch krijsend geluid en zijn wat angstig als we korter bij komen. Als de foto's gemaakt zijn, laten we ze met rust en gaan we op pad. Warm draaien doen we al meteen in de eerste steile klim naar Montarcher.

Montarcher ligt op ruim 1100 meter en als we bij de oriëntatietafel aankomen hebben we bij mooi weer een formidabel 180 graden uitzicht over de Haut Forez, een deel van het park naturel regional dat absoluut niet onder doet voor de Morvan. De Forez en Haut Forez hebben echter een mediterrane uitstraling. Je ziet aan alles dat we steeds zuidelijker komen. We nemen de tijd om van het uitzicht te genieten en laten Bernard nog wat foto's van ons drieën maken.

We beginnen aan de afdaling tot aan het punt waar de "Chemin de Saint Jacques" scheidt van de GR3. Dan is het tijd om afscheid te nemen van Ilona. Zij heeft besloten om naar Le Puy en Velay te lopen via de GR3 omdat ze anders haar post mis loopt in Vorey. Dat betekent voor haar ook een dag langer lopen. Wij hebben besloten de "Chemin de Saint Jacques", de route met de blauw-gele schelpjes te blijven volgen. Het waren vier fantastische dagen met Ilona samen. We hebben veel lol gehad en veel onderwerpen goed geraakt. Het was gezellig met haar en wij hebben ervan genoten. Het was ook fijn om haar zo te hebben mogen leren kennen. Misschien dat we elkaar onderweg of anders nog eens treffen, wie weet? Maar onderweg naar Santiago de Compostela is de weg jouw doel en gaat ieder zijn eigen weg. 

Voor ons gaat het verder naar Usson en Forez en Bernard loopt mee tot net voorbij Le Crozet. Hij vertelt dat hij al jaren de merktekens op de route controleert en bijhoudt in dit gebied. We nemen afscheid van Bernard die het er zichtbaar moeilijk mee heeft en graag met ons verder zou zijn gelopen. We zien en voelen dat hij met hart en ziel is verbonden aan alles wat met pelgrimeren en "Le Chemin de Saint Jacques" te maken heeft. Het maakt telkens weer iets in hem los als hij de pelgrims in de gite ziet komen. Na een "Bon courage" en een "Bon camino", gaan wij verder. Onze weg is nog niet half voltooid maar heeft ons al meer dan dubbel zoveel gebracht. Het is een weg die meer vorm en inhoud geeft aan ons leven. Het is de weg die wij verder zullen gaan.In Usson en Forez zitten we halverwege en pikken we een terrasje met een wat langere rust omdat we bij de koffie weer een broodje wifi krijgen. Wij zijn bijna bij en jullie zijn weer op de hoogte. Net voorbij Usson en Forez worden we in de openlucht midden door een grote houtzagerij geleid. Hier zien we in een oogopslag het hele proces van het ontschorsen van bomen tot zagen van planken, alsmede de opslag van schors, zaagsel en stukken afvalhout, allemaal voor herverwerking en kachelhout. Verderop in het gehucht Fontaneille krijgen we een stoel en drinken aangeboden als we om wat water vragen. Er loopt een nest jonge poesjes rond en T wil daar gelijk mee op de foto. Nog voor we hier vertrekken, verwijderen we een klein teekje van de kuit van T. Het blijft opletten geblazen. 

In Pontempeyrat steken we het riviertje de Arne over en beginnen we aan een laatste steile klim voor vandaag en komen we in een groot dennenbos. De ondergroei van dit bos bestaat alleen maar uit bosbessenstruiken. Er zitten veel bosbessen aan die nog niet helemaal rijp zijn maar al wel lekker om te eten. De eerste bosbessen worden door PP naar binnen gewerkt.

We naderen onze eindbestemming Saint Georges Lagricol alwaar op 2 kilometer van de route een gite is. Als we bellen is er plaats voor ons en krijgen we door hoe te lopen. We zijn de enige in de gite en voor het avondeten kunnen we nog terecht in de naast gelegen "epicerie". We houden het simpel vandaag: wijn, stokbrood met paté, vis, smeerkaas en Rochefort, twee hele dikke vette tomaten en achteraf een toetje. Ook bezoeken we nog het plaatselijke tabac/café waar we alleen wat berichtjes uitlezen want het verslagje van gisteren is nog niet af.

Als al vroeg onze luiken dichtvallen, houden we het gezien voor vandaag.

72. Dikkoppen of pannestaarten...?

3 juli 2011

Saint Georges Lagricol-(Le Cros)Saint Geneys: 20 km.

dag 64, totaal: 1301 km.

Rond 8 uur vertrekken we vanaf de gite nadat we als onbijt alle kliekjes op stokbrood hebben opgesmeerd. De sleutel leggen we onder de bloempot buiten en we nemen een weggetje binnendoor om weer op de route te komen. Binnen 2 km hebben we de schelp in het oog en zitten we op de route die hier ook wel "Chemin Bolena" of "Chemin de Ceasar" wordt genoemd. De weg leidt ons naar Mondoulioux via een vlakke onverharde bosweg. We zitten nog op 800 meter hoogte en dat gaat vandaag zo blijven. We lopen om Chomelix heen en komen in de buurt van Bellevue la Montagne. De "Chemin de Saint Jacques" loopt echter niet door de dorpen heen vandaag wat inhoud dat we geen winkels of wat dan ook tegenkomen. We besluiten om wat om te lopen en Bellevue la Montagne aan te doen. Wel volk op straat maar het ziet er allemaal verwaarloosd, gesloten en verlaten uit. Waarschijnlijk naar de grote stad vertrokken, wat we wel vaker horen. Er staan verschillende huizen te koop. De "boulangerie" is open en we slaan wat in voor de pauze op het bankje voor de kerk. Als we de schelpjes verder volgen, bellen we met gite Bergerie in Le Cros om zeker te zijn voor een overnachting. Er is plaats en we worden verwacht. We doen maar gelijk met "repas" en "petit dejeuner"

In een klein beekje ziet het in de zon zwart van de puntjes. Het zijn kikkervisjes die zich heerlijk aan het opwarmen zijn. Een hele hoop dolkoppen zoals ze ook wel genoemd worden. Maar in Schaijk blijken ze pannestaarten genoemd te worden. Hoe dan ook, het waren er een hoop. 

Na 6 kilometer lopen in de pure natuur komen we rond 14 uur aan bij onze gite le Bergerie, van Jean-Louis en Martine Vigouroux in le Cros. Er is echter geen sterveling te bekennen en de deuren zijn gesloten. Waarschijnlijk verwachten ze ons niet zo vroeg. We nemen plaats in de tuin in afwachting van.... Een half uurtje duurt het als we een auto horen en de familie thuis komt, moeders met 4 kinderen. Ze laat ons de gite zien die er erg gezellig uitziet. Een tweepersoonsbed in het slaapvertrek en in de huiskamer een tv. "Le Meteo" (weerbericht) geeft een verwachting voor morgen van 30 graden, dus zaak om vroeg op pad te gaan. T probeert om moeders te bellen zoals altijd zondags rond de klok van twee. Maar helaas ook in dit gebied geen bereik. Met de telefoon van PP lukt het iets later wel. We krijgen oma aan de lijn en daarna schoonzus Ellie. Fijn beiden weer even gehoord te hebben en te weten dat alles goed gaat thuis.

Madam verwacht ons om 19 uur voor "le repas" (avondeten) bij de familie thuis. We vragen een flesje wijn want "tout est possible" zegt ze. Het is nog vroeg en T gaat nog een uurtje plat. PP werkt verder aan de verslagen van 1 en 2 juli. We krijgen de liveboxcode voor WiFi maar het signaal blijkt te zwak en uploaden lukt met geen mogelijkheid. 

Als we ons melden voor het eten blijkt de tafel in de huiskamer niet voor de hele familie maar voor ons twee. Het lijkt alsof we in een restaurant zitten. We krijgen een heerlijk soepje van prei, kool en aardappels, met de staafmixer fijn gemaakt. Daarna een typisch Frans gerecht: ofwel verse warme knoflookworst met linzen. Ons woordenboekje geeft bij lentilles aan dat het contactlenzen zijn maar na uitleg van madam blijkt het ook linzen te betekenen. Dan de gang met 3 soorten "fromage sec", kaas die enorm stinkt maar o zo lekker is. Daarna een chocoladetaartje met ijs. Bij dit alles een liter water en een grote kan met rode wijn.

We komen te weten dat Le Cros een gehucht is met 13 inwoners waarvan al 6 van deze familie. We zijn te gast bij een schapenboer, 400 volwassen schapen telt de kudde, allemaal voor de slacht. Er lopen 5 lieve hinden rond die schaapjes bij wlkaar houden. Ook loopt er een witte kat in huis die een evenbeeld is van Blanka (kat van Roy). Deze kat is echter niet doof. Uiteindelijk zitten we helemaal klem van het eten. Madam moet gedacht hebben dat we uitgehongerd waren. Daarna mag T nog even gebruik maken van de "ordinateur" (computer) om wat filmpjes van Youtube op de reislog te zetten. Daarna zoeken we ons bedje op.

Het is mooi geweest voor vandaag....Bonne nuit.

73. La Notre Dame de le Puy

4 juli 2011

(Le Cros) Saint Geneys-Le Puy en Velay: 19 km.

dag 65, totaal: 1320 km. 

Na het ontbijt met koffie, sap en een zelfgemaakt kwarkje zijn we even voor 8 uur weer op pad voor de laatste etappe naar Le Puy en Velay. Een goed gevoel te weten dat we de 2e mijlpaal in de route vandaag gaan halen. We liggen redelijk op schema en we gaan gelukkig niet te hard. Tijd genoeg om van alle aspecten van de reis te genieten. De benen doen het nog goed en onze koppen zijn al lekker leeg gelopen. 

Tegen een helling zien we een heleboel schapen lopen, zoveel dat ze niet te tellen zijn. Waarschijnlijk de schapen van de familie Vigouroux. De meeste wit maar ook donkere. Ze zijn allemaal kaalgeschoren. Ze lopen binnen de omheining dus de honden of de herder zijn er niet bij. Onder aan de helling stroomt een beekje tussen wat bomen door en diverse schapen staan met de voorpoten in het water te drinken. Als de zon hier gaat schijnen zullen de schaapjes hier wel de verkoeling zoeken. We zien grote roofvogels vliegen in de lucht, zoekend naar prooi. Het zijn geen buizerds en onderscheiden zich daarvan door hun strak afgelijnde driehoekige staartveren. We denken dat het een "milan royal" (wouw) is omdat deze veel voorkomen in dit gebied. Zeker weten doen we het niet. 

Een kilometertje verder maken we een filmpje van een uitzicht over de bergen en het dal. Het is niet te beschrijven, je moet dat gewoon zien. Le Puy komt dichterbij maar we zien de stad nog niet liggen. Waarschijnlijk zit het venijn weer in de staart en wacht ons nog een forse klim voordat we zicht krijgen op de stad.

We komen door het gehucht Nolhac waarna we langs een grote vuilstortplaats worden geleid. En daar op een T-splitsing raken we het pad kwijt. De aanwijzing van de schelp staat fout en brengt ons in verwarring. Zowel de weg links als de weg rechts geven geen schelp meer op de volgende kruisingen. Ons kompas biedt uitkomst omdat we de stand van de zon vanwege de bewolking niet kunnen bepalen. Volgens de kaart gaat de route zuidwest en met het kompas erbij gaan we voor die richting. Na ruim een kilometer zien we de eerste schelp weer langs de weg en blijkt dat we juist hebben gekozen. Als we Polignac naderen zien we een mooi groot kasteel boven op een rots en het stadje aan de voet daarvan. De schelpen sturen ons hier stijl omhoog. In dit plaatsje nemen we een pauze en zien we dat de GR3 en de schelp hier weer samen komen. Een wat oudere dame met een rugzak spreekt ons aan. Ze blijkt de route ooit al gelopen te hebben en nu hospitalero te zijn in een gite voor pelgrims in Le Puy. We krijgen het adres en ze zou het leuk vinden ons te ontmoeten daar. Nog steeds zien we Le Puy niet liggen terwijl we er nog maar een paar kilometer te gaan hebben. Het wordt ons duidelijk waarom, als we een laatste steile klim krijgen en we Le Puy daarna op een presenteerblaadje krijgen. Jezus wat een stad.

We komen aan de noordzijde Le Puy binnen gelopen en zien op een afstand de Kathedraal, het kerkje op de steile berg en..... de Notre Dame van Le Puy, die letterlijk boven de toren van de Kathedraal uitkomt en zeker zo groot is als deze toren. Het is alsof ze waakt over Le Puy. Gelijk is ons duidelijk wat er in een van de reacties op de reislog werd gezegd over Mariabeelden die gelijk of groter zijn dan de toren van de kerk. Typisch Frans dit soort beelden van verheerlijking want wij Hollanders zijn daar te nuchter voor. Maar eerlijk is eerlijk, het doet emotioneel wel iets met je als je zo Le Puy binnen komt lopen en dit allemaal in een oogopslag ziet. We zijn er stil van als we via de steile trap de kathedraal binnen lopen. We zien Saint Jacques en alles wat ermee verbonden is. We zien ook weer onze hospitalero, die ons weer naar de gite probeert te krijgen. In de kathedraal laten we een stempel zetten in onze credential want Le Puy mag daarin niet ontbreken. 

We regelen eerst onderdak zodat we de rugzakken kwijt kunnen en lekker kunnen douchen voor we de stad in gaan. Het wordt de Auberge de Jeunesse vlak bij de kathedraal omdat we daar ongedwongen kunnen overnachten voor 2 dagen. We krijgen kamer 9 met vier bedden die we vannacht moeten delen met een Duitse pelgrim. In het park van Le Puy is bij een gezellig drinktentje een vrije WiFi zone. Heerlijk in de schaduw met een drankje erbij zet T weer een dagje op de reislog. De avond eten we in de stad en sluiten we de dag af met een wijntje op de stoep voor de Auberge de Jeunesse. Na Vezelay zit ook Le Puy en Velay in onze zak....

74. Rustdag in le Puy en Velay

5 juli 2011

rustdag Le Puy en Velay

dag 66, totaal: 1320 km.

Vanuit het slaapkamerraam van de Auberge de Jeunesse hebben we een mooi uitzicht op het oostelijk deel van de stad. Het wordt een warme dag vandaag. Onze Duitse kamergast is al op pad. Gisteren hebben we een postpakket van Paul en Jeanneke opgehaald. We zijn dus weer voorzien van de nodige materialen, in ieder geval de nieuw routeboekjes naar Saint Jean Pied de Port. De doos gebruiken we weer om wat overtollige spulletjes en kaarten retour Holland te zenden. Het verzenden verloopt moeizaam op het postkantoor. Heel wat administratieve handelingen voordat het eindelijk aangenomen wordt. Als we vragen of er nog meer post voor ons is, worden ze na het vinden van een A-4tje met onze namen er op, behoorlijk zenuwachtig omdat er geen pakketje is. Wij herkennen het briefje van het postpakket van gisteren, wat men vergeten heeft op te ruimen. We laten ze toch even door zoeken, je weet maar nooit. Uiteindelijk noteren ze ons telefoonnummer en beloven ze te bellen als het pakketje gevonden is. We gaan akkoord en hebben schik als we het postkantoor verlaten. 

In een cybercafé gaan we allebei achter een computer om wat persoonlijke mail af te handelen en wat bankzaken te regelen. Daarna de stad in voor de lunch. In de middag bezoeken we het standbeeld van de "Notre Dame" 
(Onze Lieve Vrouw) van Le Puy, die kort bij de kathedraal hoog boven de stad uittorent. Na een lange en steile trappengang komen we bij de voet van het standbeeld. We hebben een machtig vergezicht over de hele stad en de bergen rondom Le Puy. Dat is wel even iets anders dan in Vezelay. Dit moet je zien, meemaken, beleven maar vooral ook de beleving voelen. Een kort filmpje hiervan staat een dezer dagen in ons album op de site.

De "Notre Dame" is van binnenuit te beklimmen en via een iel wenteltrapje kom je uiteindelijk uit bij de hersenpan van deze dame. Het dak kan eraf maar is vergrendeld met een hangslot. Via kleine luikjes kijk je vanuit deze dame de stad rond maar het geeft gelijk ook een akelig gevoel van hoogtevrees, omdat je niets onder je ziet. Daarbij ook nog de verdiepingsvloeren die van ijzer zijn en bewegen als je er over heen loopt. Onze lieve Vrouw is een bouwwerk van ijzerdelen die met dikken bouten en moeren aan elkaar gemaakt zijn. Als we de kathedraal binnen lopen, zien we Ilona weer, ze is net aangekomen. Ze heeft het zwaar gehad en achteraf spijt dat ze niet gelopen is zoals wij. Ze heeft bezoek van haar oom en tante en is zielsgelukkig Le Puy gehaald te hebben. We kletsen wat waarna we weer afscheid kussen want we weten niet of we haar verder nog zien. We houden in ieder geval contact. 

De "d'accueil" (ontvangst) de pelerins in Le Puy blijkt niet meer dan een samenkomst van pelgrims die ervaringen uitwisselen. Geen overnachtingadressen of nuttige tips voor het vervolg van de route. Dat was in Reims beter geregeld. We blijven toch maar even zitten want de rosé is gratis. We sluiten onze dag af op een terras op "Place Du Plot" alwaar levende muziek is, een optreden van beginnende zangers en muzikanten met zang, gitaar en orgel. 

Terug in de Auberge de Jeunesse zien we dat onze Duitse kamergenoot vertrokken is. Keus uit 4 bedden nu en we zijn maar met tweeën. We besluiten samen van de gelegenheid gebruik te maken en 1 bed te kiezen. 
Altijd nog beter dan het idee van Bart, want dan moeten kiezen wie de bomen en wie het gras wil zien. Als je daarbij bedenkt dat het pure witte vlees van een van ons direct bloot gesteld wordt aan de zinderende zon hier in het zuiden en we risico lopen door een "vipere" (adder) gebeten te worden, is 1 bed in de Auberge de Jeunesse het beste plan.
Daarbij willen we gelijk van de gelegenheid gebruik maken om oma even duidelijk te laten weten, dat ze echt niet bang hoeft te zijn dat we met drieën terug komen. T is geen heilige maagd meer en bij PP komt er alleen nog maar stof uit. De haren van PP hebben nog steeds niet de kleur van een vos, dus laat hem nog maar lekker los. Alleen de deegroller van oma hangt bij PP als het zwaard van Damocles boven zijn hoofd. Zou ze daar echt mee gaan meppen? Voorlopig zijn we op afstand en wachten we het wel af. 

Jolanda wil nog even weten wat een hutteketut is. Het is al eerder beschreven maar je kan niet alles onthouden, toch? Een hutteketut is een kwartelsoort. Het geluid wat het beestje maakt lijkt op hutteketut. In Heesch noemen ze dit beestje daarom ook een hutteketut. De laatste dagen hebben we ze weer veel gehoord.

Moe en voldaan gieten we op de rand van ons bed de laatste druppels wijn en rosé naar binnen. Op naar morgen, op naar Saint Jean Pied de Port....

75. Eindelijk piepers ...

6 juli 2011

Le Puy en Velay-Saint Privat d'Allier: 24 km.

dag 67, totaal: 1344 km.

In de wasruimte van de Auberge de Jeunesse komen we onze kamergenoot tegen. Hij blijkt een kamer alleen gevraagd te hebben omdat hij zich niet lekker voelde en ons niet tot last wilde zijn. Of zouden wij te hard gesnurkt hebben?

We gaan om 8 uur op pad en vanaf de kathedraal gaan we de GR65 volgen die ons eerst via de reu de Saint Jacques door het centrum leidt om ons dan in westelijk richting de stad uit te laten klimmen. Le Puy ligt op 625 m en we gaan vandaag naar 1210 m. Dat wordt dus zwaar werken vandaag. Buiten de stad komen we in een heel ander landschap terecht als we de laatste weken gewend waren. Veel gestapelde stenen muurtjes ter afscheiding of afbakening van de weilanden. Ook veel grote stenen en rotsblokken her en der in de weilanden. Koeien liggen er tegenaan of gebruiken ze als schuursteen tegen de jeuk. Net zoals het landschap wordt de weg ook ruiger. Flinke keien op de paden waardoor we geconcentreerd moet blijven lopen. We voelen ze af en toe door de schoenzool heen.

Als we bijna in het plaatsje La Roche zijn halen we het eerste stelletje in. Ze hebben dagrugzakjes op. Het lijken wandelaars voor één of twee dagen. We zien ook bordjes hangen van gite Le Compost'l in Saint Privat d'Allier. Omdat we van Frans Kruter hadden gehoord dat hij af en toe moeilijk plaats kon krijgen bellen we het nummer wat er bij staat. 2 Personen voor vanavond met "repas". Er is plaats en we zijn welkom. In La Roche gelijk al keuze uit een terrasje en een tentje direct aan het pad waar koffie en drinken te krijgen is. We zijn er nog niet aan toe maar zien wel dat er al meer reclame en commercie is op dit gedeelte van de route naar Saint Jean Pied de Port. Dat beloofd nog wat. Na La Roche gaat het verder over een rotsachtig pad hoog langs een vallei. Mooie vergezichten krijgen we. We worden ingehaald door twee jongens met dagrugzakken en zien onze Duitse kamergenoot in de verte naderen. We komen door Saint Christophe sur Dolaison waar we het kerkje even bezoeken. Tegen een pilaar ontdekken we een heel mooi beeld van Sint Christoffel, beschermheilige van alle reizigers. We zitten dan al op 928 m als we het pad voor ons langzaam hoger zien gaan. Na het gehucht Ramourousche komen we aan in Montbonnet waar we op een terrasje wat eten en drinken. Fijn gevoel te weten dat je niet echt meer hoeft te zoeken naar wat te eten en drinken. De route na Le Puy lijkt hier beter op ingesteld. Na Montbonnet wordt het op ons kaartje donkergroen en bruin met nog meer hoogtelijnen.

Wij weten wat het betekent en met zweet op de kop en ondertussen pap in de benen komen we aan op 1208 m. Ondertussen zijn we al meerdere wandelaars voorbij gelopen en hebben anderen ons weer ingehaald. We hebben vandaag nog mensen zien lopen met rugzakken die minder zwaar beladen lijken dan die van ons. Misschien zijn wij wel gek wat dat betreft, maar we hebben alles bij in onze rugzak. Dat geeft ons een gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid. Niemand zijn we tot extra last, we dragen alles zelf, we kunnen onszelf bedruipen. Het laatste stuk naar Saint Privat d'Allier dalen we een stukje door een dicht bos. Als we de eerste S-bocht door komen, staan we recht voor onze gite met café, terras en WiFi. Als we alvast een borrel nemen op het terras, zien we de pelgrims stuk voor stuk het dorp binnen komen lopen. We tellen er een stuk of 15. Na de eerste dag vanaf Le Puy toch al meer dan we er tot aan Le Puy hebben gezien Dat belooft nog wat. Als we de menulijst van de gite bestuderen blijkt het vanavond weer linzen met worst te worden. Kennelijk een standaard menuutje voor de pelgrim. We bedanken voor het avondeten en gaan naar de "Epicerie". Een uur later zitten we alleen in de gite heerlijk aan de kabeljauw met piepers en bonen. We heffen het glas en proosten samen op weer een geslaagde dag.                           

76. Keien en rotsen...

7 juli 2011

Saint Privat d'Allier-Le Falzet: 29 km.

dag 68, totaal: 1373 km. 

Vroeg eruit vandaag was de planning, een traject van 29 km te gaan. We hebben geen idee van het weer dus om half 7 vertrekken. Het blijkt wat bewolkt en de temperatuur zo vroeg is nog koel om te lopen. We beginnen met wat stukjes omhoog en weer omlaag. Maar het pad verandert en we gaan via een smal en steil rotsachtig parcours omlaag. Heel steil met flinke rotsblokken. T krijgt het Spaans benauwd van de dieptes waarin ze kijkt en die ze moet lopen. Het looptempo daalt fors tot bijna nul km per uur. Een geluk dat de ondergrond droog en niet glad is. Na een half uurtje afzien zijn we aan het eind van deze afdaling en houden we even halt om bij te komen.

Na 4 km en ruim 1,5 uur verder komen we aan in Monistrol d'Allier. Bij een bakker nemen we 2 appelcroissantjes en 2 appeltjes om even wat calorieën bij te tanken, want het gaat hard hier. Het klinkt onvoorstelbaar maar het is moeilijk om de verbruikte calorieën bij te tanken.

We doen ons best met bier, wijn, kaas, chocolade en nog het gewone eten maar we vallen af, of we willen of niet. Als er nog mensen zijn die af willen vallen zonder te lijnen, dan is Saint Jacques de uitkomst (wel de hele route in een keer doen).
Saint Privat d'Allier ligt op een hoogte van 885 m en als we na de steile rotsachtige afdaling bij de waterkrachtcentrale van Monistrol d'Allier komen zitten we op 585 m. Vandaar uit worden we in de volgende 4 km via veel haarspeldbochten naar een hoogte van 1075 m geleid. Niet dat we willen klagen maar een dag zo zwaar als deze hebben we nog niet eerder gehad. Er zijn mensen die ons gezegd hebben dat het na Vezelay alleen maar vlakker zou worden......!?! Waarschijnlijk zitten wij dan op de verkeerde route. Over schoonheid niets te klagen want het is hier in twee woorden gezegd GEWELDIG PRACHTIG. We hopen dat de foto's onze beleving een beetje verduidelijken. 

Na het zware werk komen we aan in Saugues, een stadje waar iets meer te beleven valt. Zelfs een outdoorzaak met bergschoenen en wandelstokken, maar onze uitrusting voldoet nog naar wens. We nemen een cola op het terras en zien verschillende bekende gezichten voorbij komen. Voldoende gites in dit plaatsje maar voor ons net even te weinig kilometers en teveel drukte. We hebben een gite op het oog en besluiten om te reserveren. We krijgen madam Delcros van de gite à la ferme aan de lijn en er is plaats voor ons. Er is onweer met dikke hagelstenen voorspeld dus lopen we door zo stevig als we nog kunnen.

Het tweede gehucht is Le Falzet, en het eerste gebouw is gelijk onze gite. We melden ons op de binnenplaats en de vraag naar madam Delcros wordt bevestigd.

De gite delen we vanavond met een gezin met 3 kinderen, dus gelijk volle bak. Zoals voorspeld is het avondeten hier op de boerderij goed en ruim voldoende. 5 gangen werken we naar binnen met de nodige wijn. Het stikt in iedere ruimte van de vliegen en we meppen er op los. Bij de laatste mep begint het buiten te donderen en zien we lichtflitsen overal. De regen valt met bakken uit de hemel en we zijn blij onderdak te hebben. Hier hadden we met ons tentje niet in moeten liggen. De kinderen van de familie zijn goed opgevoed en gedragen zich voorbeeldig.

Als we naar bed gaan horen we ze nog even, maar dan gaat voor ons na een zware dag het licht echt uit.

77. Saint Roch…

8 juli 2011

Le Falzet (Le Villeret)-Saint Alban sur Limagnole: 23 km.

dag 69, totaal: 1396 km.

Na een goed ontbijt lopen we om half 8 aan. Het is droog en de zon is er al. Het is duidelijk te zien dat er veel water is gevallen gisteravond en vannacht. Het is nog fris buiten en de lucht geurt heerlijk, puur natuur. We krijgen wat kleine klimmetjes die best wel intensief zijn maar niet te vergelijken met wat we gehad hebben. We blijven een beetje op de hoogvlakte vandaag, zo tussen 1000 en 1300 m hoogte. De natuur blijft onbeschrijflijk mooi en is haast ongerept. Op de hoogvlakte bij Le Sauvage hebben we mooie vergezichten en staat het vol met wilde bosviooltjes en gentianen die net uitgebloeid zijn. De wortel van de gentiaan wordt gebruikt voor geneeskrachtige doeleinden. Het blad wordt als aperitief gebruikt maar pas op....er zijn ook planten die op gentianen lijken maar die zwaar giftig zijn.

                

In de verte op de vlakte staat een stenen hut in de schaduw van een flinke boom. Het lijkt ons een "Marronnier" (wilde kastanje). De hut lijkt onbewoond maar zal waarschijnlijk zijn doel wel hebben. Het lijkt op een schuilhut of een tijdelijk verblijf voor schaapherders, die hier hun kuddes laten grazen. De tijd heeft stil gestaan in dit gedeelte van Frankrijk. Alles is nog primitief maar functioneel. Het staalt een mate van rust uit maar gelijk zien we ook tussen alles door een zekere vorm van armoede. Ze rijden hier wel in hedendaagse auto's met een benzineprijs die niet minder is dan bij ons. Het noodzakelijke wordt aangeschaft, de rest is duidelijk bijzaak. Veel bouwvallen en achterstallig onderhoud waarvoor geen geld is horen we. Maar ook hier leven ze, en voor eten tussen de middag nemen ze alle tijd. Alles sluit hier zo tussen 12.30 en 15.00 uur. Is toch ondenkbaar bij ons......! Is het beter, is het slechter...., wie zal het zeggen. Wij constateren alleen maar en genieten van alles wat we zien en beleven.

Onderweg naar La Roche (een andere La Roche dan eerder deze week) komen we veel frambozen en bosbessen tegen. Ze smaken goed ondanks dat de bessen nog niet rijp helemaal rijp zijn. Rood en paars zijn toch fruitkleuren die garant staan voor wat extra vitamines. 

We komen aan bij het kerkje van Saint Roch in de middel of nowhere. Er is een ontvangst bij de ingang van het kerkje, een dame die vraagt of we katholiek zijn en ons koffie aanbiedt. In het kerkje zien we Saint Roch staan met de wandelstaf en een hond aan zijn voeten. De madam legt ons uit dat Saint Roch de beschermheilige van de honden, de invaliden, vrijgezellen en al nog meer aan eenvoud wat op zijn pad kwam. Het verhaal zegt dat Saint Roch in Monpelier geboren is in de 13e eeuw en bij zijn geboorte een litteken op zijn schouder had, die gezegend was door god. Met zijn hond heeft hij een pelgrimstocht naar Rome ondernomen en kwam hij in Italië in een plaats waar de pest heerste. Hij bleek de gave van genezing te bezitten maar werd zelf het slachtoffer van de ziekte. Buiten de stad werd hij door zijn hond gevonden, die hem dagelijks voorziet van brood en zijn wonden likt. Hij geneest maar is zodanig aangetast dat hij thuis niet meer herkend wordt. Hij wordt aangezien voor een bedrieger en wordt gevangen gezet. Na zijn dood in de gevangenis vindt men in zijn cel zijn verklaring in een stenen tableau gekrast. Er staat geschreven dat van iedereen die bidt, de ziel beschermd zal worden tegen ziektes en de plaag.



De stenen tableau is naar het Saint Rocco in Venetië gebracht en daar te bezichtigen. Hij is later heilig verklaard en zijn beeld is naast die van Saint Jacques en Saint Christoffel regelmatig te bezichtigen in de kerken in Frankrijk. 

Bij het kerkje is ook een drinkwaterbron en madam laat ons weten dat het "l'eau miracle" is ofwel wonderwater. Na eerst een hoop gedronken te hebben tappen we ook nog alle flesjes vol. Dat moet goed komen met ons..

Er zijn weinig pelgrims op de route maar dat komt waarschijnlijk omdat we de grotere stopplaatsen gemeden hebben. We denken dat ze of een eind voor of ver achter ons zitten. Als we Saint Alban sur Limagnole binnen lopen boeken we de Gite van Hotel Du Centre inclusief maaltijd en WiFi. In de plaatselijke boekwinkel mogen we nog op de computer dus alles weer bijna bijgewerkt.

We eten vanavond tam konijn met van alles erbij en vullen ons met vocht wat we overdag te kort gekomen zijn. Dan gaan we vroeg plat op een slaapzaal die we voor ons alleen hebben.

78. Gerard, de blinde pelgrim

9 juli 2011

Saint Alban sur Limagnole-Les Quatre Chemins (La Chaze de Peyre): 25 km.

dag 70, totaal 1421: km.

Het konijn is niet gaan lopen vannacht en de drank heeft geen gekke dingen met ons gedaan, we hebben goed geslapen. Als we door de lege slaapzaal turen tellen we 18 bedden. Twee daarvan bezet door ons. We liggen in de nok van het dak op de 4e verdieping en zijn met de lift omhoog gegaan. We checken de nooduitgang die aan de andere zijde met trappen omlaag gaat. Als we vervolgens ons slaapkamerraam openen aan de achterzijde van de zolder, blijkt dat de straat amper 2 meter onder het raam loopt. Met twee geknoopte lakens staan we veilig op straat. Het hotel is dus tegen een bergwand aangebouwd. Maar goed, 18 bedden en maar 1 douche en 1 wc. Wel een open keuken maar geen pannen, borden of bestek. Makkelijk verdiend hier als het vol is. We mogen niet klagen want we lagen droog, hadden een bed en goed te eten. 

Na het ontbijt gaan we rond 7.30 op pad richting Les Estrets. 
We komen door wat gehuchtjes en het is even stijgen aan het begin. Het blijft mooi en de natuur blijft ons verbazen. We krijgen de kijk op twee paarden die vrij rondlopen op rotsachtig terrein wat deels begroeid is met dennen en deels met brem en ander laag spul. Net alsof ze in het wild paraderen. Maar het terrein is afgezet met schrikdraad. Iets verderop een van de bekende blauwe bordjes die de resterende kilometers naar Santiago de Compostela aangeven. Volgens dit bordje nog 1464 kilometer. Maar we vertrouwen het niet helemaal omdat de afstanden op onze kaart anders aangeven. Zeker is wel dat we morgen op de helft van de totale afstand komen.  

Op een ruig gedeelte in het terrein zien we een slang van ongeveer 40 cm midden op ons pad. Onze wandelstokken naar voren en de camera klaar. Dan blijkt de slang niet meer te leven maar hij is nog maar kort dood. Het is een "vipere" (adder). En toch mooi voor de foto.

Voorbij Aumont-Aubrac zien we ver voor ons vier personen met rugzakken lopen. Het lijken pelgrims. Hun tempo is laag want we lopen ze vrij snel in. Eerst 3 Frans sprekende dames met redelijk volle rugzakken die we inhalen. Na een "bonjour" wisselen we een weinig woorden want ze zijn zo met elkaar in gesprek. Iets verder loopt een man met een rugzak en een blindenstok, zo lijkt. Als we hem inhalen, begroeten we hem en houden we in. Hij blijkt blind te zijn en is als pelgrim gestart in Le Puy en Velay.

Het is Gerard Muller uit Strassbourg die als experiment de route van St. Jacques loopt tot aan St. Jean Pied de Port met een gps-apparaat voor blinden. Met zijn stok met daaraan een bal tast hij de grond af. Zijn sprekende gps voorziet hem van de nodige route-info. Best wel apart want onze weg is ook zijn weg, maar de steile afdalingen zoals wij die gehad hebben, kan hij niet zonder hulp van anderen. Een knap staaltje werk toch wel. Hij heeft gereserveerd in gite chez Regina in Les Quatre Chemins. Omdat het zaterdag is en deze gite op onze geplande dagafstand ligt, besluiten we om te reserveren. Er is plaats en we worden straks verwacht. 

Het laatste gedeelte van de route is zwaar, niet door het parcours maar door het gewicht van de rugzakken. Ze lijken met de dag zwaarder te worden. Het wordt tijd dat er iemand van de familie ons komt bezoeken want we willen van de tent, het kookstelletje en de pannen af. We hebben ze in het tweede gedeelte van de route niet meer nodig en het scheelt toch gauw 5 a 6 kilo. Over 4 dagen komen Daan en Nancy met de kids op bezoek. Ze zijn op doorreis naar hun vakantiebestemming in Spanje. We zien er naar uit en .....plaats of geen plaats, ze krijgen van ons wat spulletjes mee. Na 25 kilometer komen we aan bij "Les Quatre Chemins" precies op een kruising van vier wegen....!?!

We melden ons bij madam Regina, een oude magere dame die een verslaafd roker blijkt te zijn. Alles heeft de kleur van rook en alles stinkt naar rook. Daarbij het hele huis vol vliegen. Of we ook avondeten en ontbijt willen. We bedanken voor het eten en kunnen vanavond met Gerard en zijn familie meerijden naar Nasbinals alwaar we in een hotel salade en steak eten met de specialiteit van de streek "Aligot" (puree met kaas). Als vooraf en toetje WiFi om jullie up to date te houden.

We slapen vannacht met 5 personen op de bovenverdieping. Wij, Gerard, Elisabeth uit Texas USA en Mark uit Canada. Elizabeth hebben we al eerder getroffen en loopt een beetje gelijk met ons op. Wij liggen in een aparte ruimte en hebben nog wat privacy. In het donker drinken we onze voorraad rosé op en gaan voldaan plat. Het kussen en de dekens meuren naar rook maar de vermoeidheid overwint ook dit ongemak. We zetten de wekker op 6 uur.